una mattina.

pociąg powoli sunie po torach. siedząc przy oknie, znów myślę o tym samym. drodzy podróżni - dokąd zmierzacie? dziesiątki ludzkich dusz, każda z setką własnych historii. ach, ileż to razy nieświadomie przecięli swoje drogi? na moment opuścili wydeptane już ścieżki, zatrzymali czas, mnknąc teraz przez świat dzięki niezwykłej ma~chi~nie.

dwadzieścia dwie minuty wolności

pociąg wjeżdża na dworzec skąpany w promieniach słońca. po kamiennej krawędzi starego peronu spaceruje dziewczyna w bladożółtej sukience i kapeluszu obwiązanym wstążką. machając niewinnie rękoma, patrzy w dół i na boki. szuka kwiatów wyrastających z betonu.

cóż za kontrast

mam ochotę przeczytać kolejną, piątą już książkę, co prawdę mówiąc jest u mnie niespotykane. z zamiłowaniem potrafiłam godzinami je dotykać, układać, przekładać, oglądać, przeglądać, czuć ich woń i fakturę papieru pod opuszkami palców. nigdy zaś ich nie czytałam, może z naprawdę nielicznymi wyjątkami.

pociąg zatrzymuje się na ostatniej stacji. och nie, już powinnam wysiąść? wita mnie cichy, drewniany budynek. konkuktor łudząco przypominający hrabiego Wrońskiego wkłada do ust papierosa. spojrzałam na tabliczkę zawieszoną na ścianie. jeżeli pójdę w głąb lasu, przejdę przez rozległe pole, uplotę wianek z kwiatów na sąsiedniej łące, przywitam się uprzejmie z panem rybakiem nad zalewem, a na koniec zaśpiewam najpiękniejsze szanty z kapitanem galeonu, trafię do miejsca, gdzie Fantazja zbudowała własne miasto.

być może znajdę tam Was, być może nadal na mnie czekacie. wybaczcie mi spóźnienie, w podróży straciłam rachubę czasu.

to tylko rok, a może osiem miesięcy. 

chyba warto zacząć wszystko od nowa.

naprawdę.