notatnik z Wieżą Eiffla.

wczoraj odnalazłam swą duszę ukrytą wśród gałęzi młodej śliwy.

oto ja, prawdziwa ja,

która splamiła szaty młodzieńca - powierzyciela najgłębszych uczuć. umieram z miłości, wspominając bladoróżowy kleks na białym materiale jego koszuli. och, jakże śmiałam cię tak zranić! szaty zmieniły barwę, wiatr dekoracje, jeden płatek królowej kwiatów zmienił twe oblicze, zaś ty cały płochliwie uciekłeś. 

róże upuściły swe ostatnie kreacje na ziemię.

tuż obok widzę innego mężczyznę. jego dłoń wyrywa się z uścisku pokrytych zakrzywionymi kolcami łodyg. czy powinnam zaprosić go na herbatę? szafki tańczą wokół mnie walca, subtelnie ukazując zawartość. och, jakże bezwstydnie!

westchnąwszy cicho, rozwiążę wstążkę zdobiącą kraniec mojego warkocza, ozdobię nią drewniany stoliczek. 

"mój drogi, dotrzymasz mi towarzystwa? ~"

trwamy w naszym podwieczorku już długie lata, zaś ty od kilku miesięcy trzymasz dłoń na prawym przedramieniu. ile jeszcze minie czasu, zanim odważysz się pokazać mi bladoróżowy znak?

***

niegdyś po terenie parku przechadzały się arystokratki z parasolkami nad głową. gdzie jesteście spacerowe suknie? gdzie ogrodowe przyjęcia?

chciałabym znowu pociągać za sznurki bądź związywać nimi swoje palce.

pić herbatę z lalkami, kołysać się na ogrodowej huśtawce.

wejść na stych, otworzyć kufer i spojrzeć na całą kolekcję marionetek.

nie lubię się z nimi rozstawać, to jak porzucenie ulubionej zabawki!

kukiełka z duszą wojownika - wszystkie jesteście takie same.. ~**