wrócić już chcę.

wyjechałam na jakiś czas do miejsca zwanego rzeczywistością. nie podoba mi się tu, chcę wrócić do domu.

w rzeczywistości czas jest jeszcze bardziej intrygujący, ciężko nad nim zapanować. ucieka, kiedy go pragniesz, jest i trwa, kiedy nie chcesz, by był aż tak długo. działa na przekór, poniekąd i denerwuje. torturuje i krzywdzi. zamyka i trzyma. tak mi przykro, czasie.

spakowałam już walizki, uciekłam dosłownie na moment. niewiele pamiętam, chyba nie chciałaś, bym cię opuściła. moja stara przyjaciółko, rzeczywistościo. tak mi przykro.

chwila wolności, tańca wśród chmur, lotu z wiatrem, zatrzymanych zegarków dobiega końca. jeszcze tylko kilka dni, ach, kilka dni i będę mogła wrócić już całkowicie! tam, gdzie jest moje miejsce.~

ten tydzień był tygodniem stąpania twardo po ziemi. miałam wrażenie, jakby ktoś złapał mnie za kostkę i natychmiastowo sprowadził z obłoków na dół. ten tydzień był tygodniem pełnym pracy, pełnym smutku i pełnym zła. ten tydzień był pełen refleksji:

wydaje mi się, że powoli Was zabijam. albo mówiąc bardziej racjonalnie - w końcu jestem w rzeczywistości - zmieniłam Wam posadę. wydaje mi się, że już się na mnie nie składacie. teraz jesteśmy po prostu przyjaciółmi. ale to piękna relacja.

wydaje mi się, że troszkę błądzę, że gubię się i skaczę z wymiaru do wymiaru. nie, nie skaczę. jestem przecież tutaj. ale ja nie pamiętam. ale mnie tu nie było. ale nie.

oddalam się od wzorca, którego pragnęłam. nieustannie zmazuję swoje życie, jak rysunek tworzony bez zaangażowania. po prostu ma być dobry, nie wiem, co znaczy dobry.

chyba zgniotę tę kartkę i spalę ją w płomieniu świecy o zapachu pomarańczy.

walizki stoją już w korytarzu. właściwie nie wiem, moja droga przyjaciółko, czy jesteś na mnie zła, czy też może smucisz się z mojego powodu. nie martw się, kiedyś z całą pewnością jeszcze Cię odwiedzę. chociażby jeszcze przez ten tydzień. będę biegać, będę ciężko oddychać i będę się potykać, by znaleźć się w dwóch miejscach naraz.

rozdzielić się na pół.

a potem podskładać się do całości, uśmiechnąć się i żyć dalej. tym razem po swojemu.

według własnego planu. 

przepraszam, że zniknęłam na tak długo.~