Nie wiem po prostu, co napisać... smutno mi okropnie. Czuję jakąś melnacholię, jakiś refleksyjny nastrój. Pomimo, że w trakcie mojego doroślenia niewiele mogę stwierdzić, można tak to ująć. Nie wiem właściwie, czy cokolwiek to ujmie.

Jak to powiedziała wczoraj Maryla:

"Michael! Królu! Dlaczego nam to zrobiłeś?"

Podpisuję się pod tym także.

Taak... nie wiem. Nie wiem, nie wiem, nie wiem. Właściwie: świetny, cierpiący, wrażliwy facet czy psychicznie chory? Stawiam na to pierwsze.

Chociaż jego życiem wstrząsały różne afery, w tym ta związana z pedofilią, ja w to jednak nie wierzę.

Dlaczego wobec tego tyle było w jego osobie spraw, które można było skrajnie interpretować?

Bo jak się przyczepia cały świat, to nic nie wiadomo. Każdy dokłada swoje. Każdy wie najlepiej. I jeszcze ci cholerni paparazzi.

I dlatego przez myśl mi nie przechodzi, żeby się pakować do tego cholernego show-biznesu, który potrafi zrobić z człowieka wrak. Wszyscy wieszają psy i dopatrują się sensacyjki. Byle tylko samemu się wybić. Nie wszyscy. Ale większość tak.

I chociaż to wszystko owiane jest tajemnicą... to każdy powinien po swojemu to zrozumieć.

Żal nie do wysłowienia... [*] [*] [*] razy nieskończoną ilosć.

I dlatego to zdjęcie, tego motyla, ulotnego motyla, dedykuję Tobie, Michaelu!