"

staaare...

nie rozumiem czemu mogę mieć tylko nadzieję
chcę godnie żyć, dobrze żyć, to aż tak wiele?

To jakby wyższy stan i czucia, i myślenia
I chociaż to cierpienie, to podobno uszlachetnia
Tak, pogoda z TV oszukała mnie
Co z tego, że nie świeci? Przecież mógł spaść śnieg
Nie budź mnie jakimś mocnym wstrząsem
Nie wiem czy dam radę wiedząc, że to nie jest proste
Nie, nie widzę nic prócz czubka nosa i może dlatego, że  wciąż mi zależy
Późno, lepiej niż wcale, wcale lepiej niż nieszczerze,
Dlatego gdy przyjadę będzie już tylko lepiej
Bo wiem już jak rozmawiać z Tobą, przewidywać finał

To nie o tym, o czym myślisz, to głębsze wody
A most porozumienia miedzy nami jest zwodzony
Przeczytałem wszystkie horoskopy, nie pamiętam dobrych
Bo nie sztuka się uśmiechać, dramat tu wzrusza pokłony
I nie sztuka grać w komediach, nazajutrz nie znam tytułu
Za to pamiętam ludzi, którzy nie wstydzą się bólu
Ja nie wstydzę się łez, cholera! Niby mi to wolno

"Co oni wiedzą o Tobie, to wciąż za mało niestety,
Bo robisz więcej niż możesz, coś Ci się należy"