Nie dopasowane nie dopasowanie..

Zdjęcie nie mniej nie pasujące do tego, co chcę Wam dziś napisać...

Ale mniejsza z tym...

A mianowicie:

"Rzuciła grupy zeszyt w czarnej okładce w motyle na łóżko, zsuną się z niego i spadł na podłogę z głuchym odgłosem.W pośpiechu założyła zniszczone białe trampki chwyciła szarą kurtkę , trzasnęła drzwiami, wybiegła na dwór, w ciemność, w mrok. Na chłód styczniowej nocy. Towarzyszył jej skowyt psów żalących się księżycowi. 
Biegła z nie określoną prędkością, ze łzami ściekającymi po policzkach, ze łzami w oczach, z bólem przeszywającym jej serce. Nie wiedziała dokąd biegnie, nie wiedziała po co... Przecież i tak tam wróci... Wróci do niego...W myślach robiła rachunki, ile razu już przez niego płakała, ile razy już uciekała... Każdy raz miał być ostatnim, każda łza miała być ostatnią łzą...  Dopiero teraz uświadomiła sobie jak bardzo ją rani, jak bardzo chciała by ,żeby tak nie było... Żeby w końcu była szczęśliwa...
Dopadło ją w końcu uczucie zmęczenia, zawróciła. Kolejny raz do niego wraca... " 

  Żadne słowa nie opiszą tego mojego żałosnego stanu duszy, nie wiem co się ze mną dzieje, nie wiem co robię, nie wiem po co... Nie kontroluję tego co mówię, tego co robię. Czuję się jakbym wpadła w jakiś trans.

Chciałabym się obudzić wkońcu z tego koszmaru albo znać przyczynę tych wszystkich cierpień...