`edit: zawieszony do odwołania!^ 

Nie, nie rozpuszczę ich. Specjalnie dla Ciebie ogolę się na łyso.

 Umieram z każdym dniem. Każdego dnia jestem coraz bliżej śmierci. Każdego dnia mam coraz mniej czasu. I to dotyczy nie tylko mnie. Nie wiem czy się pogubiłam, czy może tylko stwarzam takie wrażenie. Podejrzewam, ze pomału zaczynam się odnajdywac w tym wszystkim, w samej sobie. Muszę znowu wiedzieć, czego tak naprawdę chcę i jakie są moje marzenia. Bo kiedyś miałam marzenia o Tobie. Kiedy stałeś się rzeczywistością, to czasem myslę sobie, że to już tylko zły sen. Czasem budzę się szczęsliwa, czasem nawet przy Twoim boku, czasem nawet myślę sobie, że nigdy nie powiemy sobie żegnaj. Czasami mówię sobie, że te dwa lata nic nie znaczyły i nigdy nie kochałam, a czasem pytam "jak możesz tak bardzo mnie krzywdzić?!" Wybacz mi, proszę. Tak bardzo Cię proszę, bo to wszystko mnie powoli zżera. To nie Ty kazałeś mi pakować się w coś, czego nie potrafię udźwignąć, nikt mi tego nie kazał. Sama podjęłam decyzję, ale myślę sobie też: "gdyby nie TY, to może bym teraz nie cierpiała.", ale zaraz przychodzi druga myśl: "gdyby nie TY, to w ogóle nie było by mnie...".  Chcę mówić, że Cię kocham.  Nie wiem co będzie jutro. Jutro stwierdzę, że to tylko przywiązanie, a pojutrze , że nie potrafię bez Ciebie żyć. Nigdy nie wierz w to, nawet jeżeli sama Ci to powiem, błagam, nigdy nie wierz, że nic nigdy dla mnie nie znaczyłeś. Wiem tylko, że jesteś wyjatkowy, że nigdy nie myślałam o nikim poważniej i że to z Tobą mam zamiar śmiać się, płakać, kłócić, odchodzić, wracać, uciekać, całować, spać, gotować, czytać, oglądać, iść...

Ale KOCHAM CIĘ i dziękuję, za wszystko co dla mnie robisz. A także przepraszam.

Podziękowania także dla OLI za to, że słuchała moich żalów. I że była najwspanialszym sumieniem. Dlaczego teraz podziękowania i przeprosiny?

Otóż ten rozdział mojego życia uważam za ZAMKNIĘTY.

A więc... KOCHAM CIĘ ŁUKASZ! ;)

I'm sexy and I know it!

edit: A może tak nie do końca zamknęłam te drzwi...? ;/