3 część opowiadania Emilii

- Nie możemy wziąć ślubu. Krzysiek to koniec. Nie możemy..

Resztę naszej rozmowy pamiętam jak przez mgłę. To jak Krzysiek na mnie krzyczał, że przecież miłość tak nagle z tego powodu by nie zniknęła. To jak spakowałam moje rzeczy które miałam u niego w domu. I również późniejszą rozmowę z Patrycją. To jak przekonywała mnie, że powinnam porozmawiać z Tomkiem, powiedzieć mu o ciąży. Te jej argumenty, że przecież ma pieniądze i może zająć się mną i dzieckiem, że tak dobrze się dogadujemy, że jest nam dobrze w łóżku. Nie mogłam już tego słuchać. Postanowiłam. Nie powiem mu, że zostanie ojcem. Sama wychowam nasze dziecko. Cholera. Przecież nie mogę mu zwalić  tego bałaganu z mojego życia na głowę. Obarczać go moimi problemami. Zresztą on przecież też może mi powiedzieć, że nie jest pewny czy to jego dziecko skoro w tym czasie sypiałam z Krzyśkiem. Może uznać, że lecę wyłącznie na jego kasę. Dość. Poradzę sobie sama bez faceta. Rodzice zrozumieją, pomogą mi. Zawsze byli moimi najlepszymi przyjaciółmi.

***

Leżałam na porodówce. Dokładnie 3 godziny temu urodziłam córeczkę, Amelkę. Mój największy Skarb, którego tak nie mogłam się doczekać. Trzymałam ją w ramionach  i rozmawiałam z Patrycją, która akurat do mnie przyszła. 

- Nie powiedziałaś Tomkowi?

- Nie, to nie miało sensu. Ona jest moja i tylko moja.

- A co powiesz jej kiedy dorośnie? Że gdzie jest tatuś? Zostawił was? Uciekł? Umarł?

- Nie wybiegam myślami w przyszłość. Najważniejsze jest to co jest teraz. Liczy się tylko to, żeby Amelka była zdrowa.

- Dziecko musi mieć ojca. Nie możesz myśleć tylko o sobie. Postanowiłaś spieprzyć życie swojej córce przez swoją dumę. Uciekam. Narazie..

*** 

Mała rośnie jak na drożdżach. Staram się, żeby niczego jej nie brakowało, by była szczęśliwa. Moi rodzice wspierają mnie, zajmują się Amelką. Nigdy nie potępili mnie za to, że nie chciałam powiedzieć Tomkowi. Może nie rozumieli tego do końca, ale byli przy mnie gdy ich potrzebowałam i tylko to się liczy. Krzysiek znienawidził mnie, co wcale mnie nie zdziwiło. Patrycja cały czas próbuje przekonać mnie bym porozmawiała z Tomkiem. Co do ojca mojego dziecka, cały czas kontaktuje się ze mną telefonicznie, nawet raz widziałam się z nim około 2 miesięcy temu. Zależy mu na mnie, widzę to, ale nie potrafię zdobyć się na odwagę by mu powiedzieć, że mamy córkę. Teraz jest za późno. Moja duma zgubiła mnie. I odebrała mi prawo do bycia szczęśliwą. Żaden mężczyzna nie może dorównać Tomkowi. Szkoda tylko, że tak późno to sobie uświadomiłam. 

KONIEC

Emilia