Nie tak miało być

Nie tak miało być

cz. 14

-Osiem lat temu moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym. Nie mogłem się pozbierać jako szesnastolatek, wtedy dziadkowie przywieźli mnie tutaj, żeby odciąć mnie od nieciekawego towarzystwa w które zaczynałem wchodzić. Halinka była ze mną cały czas.

-Cholera.. nie wiedziałam, przepraszam.

-Jasne, skąd miałaś wiedzieć- ściska moją dłoń. Widzę, że mu ciężko. Mogłam ugryźć się w język. Jednak to prawda, że z ciekawości nic dobrego nie wynika.

-Fajną musisz mieć pracę, że się tak godzą bez słowa na dwutygodniową nieobecność- staram się wybrnąć i zmienić temat.

-Jakby ci to powiedzieć.. jestem właścicielem firmy. Po śmierci ojca jego firma w dniu moich osiemnastych urodzin automatycznie stała się moją własnością. Teraz prowadzę ją z dziadkiem- mam ochotę się zapaść pod ziemię, nie ma to jak dwie gafy w ciągu pięciu minut. Chowam głowę w ręce, tak mi niezręcznie.

-Yhym- dukam.

-Ej głowa do góry, już sobie z tym poradziłem. I tak byś się dowiedziała prędzej czy później.

-Może.

-Nie lubię jak jesteś smutna.

-Ale zabłysnęłam, co? 

-Udało ci się- szczerzy się- a ty? Pracujesz?- zmienia temat, jestem mu wdzięczna.

-Nie, jedynie studiuję. W lipcu byłam na koloniach, jako opiekunka.

-Takiej to dobrze.

-Może skończmy ten temat, bo czuję, że cokolwiek powiem to coraz bardziej się pogrążam. 

-Pojadłaś?

-Tak, dziękuję jeszcze raz.

-Zbieraj się na plażę, wezmę szybki prysznic i lecimy. W szafie powinny być leżaki, gdybyś mogła..- wkłada naczynia do zmywarki.

-Jasne, wszystko naszykuję- wstaję od stołu.