Nie tak miało być.

Nie tak miało być.

cz. 6

-Za bardzo mi ją przypominasz, tym samym za bardzo mi się podobasz, żebym mógł cię potraktować jak pierwszą lepszą.

-Ja nie mam nic przeciwko.

-Wolałbym najpierw się poznać i dopiero później jeżeli już.

-Nie rozumiem.

-Chciałbym się z tobą umówić- na te słowa aż podnoszę się z miejsca. Mój instynkt samozachowawczy każe mi uciekać jak najdalej.

-Nie bawię się w randki- po raz kolejny łapie mnie za rękę. Siadam z powrotem.

-Usiądź, średnio mnie bawi gonienie cię. Niezamkniętych spraw też nie lubię.

-Czego właściwie ode mnie oczekujesz?

-Żebyś mi dała szansę na poznanie ciebie.

-Zrozum, nie bawię się w chłopaków, związki i inne miłości. Po prostu. 

-Może jednak?

-Nie!- zaczyna mnie irytować, czy ludzie nie mogą zrozumieć od razu tego co się do nich mówi.

-Hej, spokojnie. Boisz się czegoś?

-Ja się nie boję niczego.

-Więc dlaczego nie chcesz spróbować? 

-Mówię po raz ostatni: nie chodzę na randki. Przeliterować?

-Więc potraktuj to jako wyzwane.

-Hm?

-Ty pomożesz mi zapomnieć o byłej, a ja wyleczę cię ze strachu przed związkami.

-No na bank, ja się głupia zaangażuję, a tobie się odwidzi taki układ.

-Ha, czyli jednak masz jakieś uczucia- bierze łyk piwa, a ja kręcę z niedowierzaniem głową. To nie ma prawa się dziać- więc?- w kąciku jego ust błąka się uśmiech. 

-Przecież dopiero mówiłeś, że musimy się poznać a za chwilę taka propozycja.

-Będziemy poznawać się w trakcie. Nikt nie każe ci zmieniać od razu statusu w Internecie. Od tego są randki, żeby się dowiadywać o sobie.

-Nienawidzę słowa randka, okej?

-Zgadzasz się?

-A będę mogła chodzić na imprezy?

-Oczywiście, ze mną.

-Jezuuuu- przewracam oczami.

-Przecież nie musisz się godzić jeśli się boisz- z kieszeni wyciąga paczkę papierosów, podsuwa mi pod rękę- zapalisz?

-Nie palę, studiuję wychowanie fizyczne. I niczego się nie boję. Wchodzę w to.