Jest 18:50.

Pomyślałem sobie przed chwilą jak rzadko fotografujemy miejsca. Jak ja je rzadko fotografuję. Kiedy oglądam wywołane przez siebie zdjęcia - prawda jest taka, że to w zasadzie jedyne zdjęcia, jakie oglądam - to krzywię się na widokówki bez ludzi, z samymi drzewami. Za mało się na nich dzieje.

To, co mam w galerii na telefonie? Zdjęcia bez wysiłku zsynchronizowane z chmurami i dyskami, których tak pewien jestem, że nie zaglądam nawet do nich. Fotografia analogowa, to teraz ta, do której w biegu uciekam, żeby się zatrzymać od pędu życia. Skupiam się wtedy na kadrze, bo mam takich tylko 36w jednej rolce. Pamiętam o tym dobrze robiąc zdjęcia Minoltą, bo została mi na przykład już tylko ostatnia klisza, a dni na wyjeździe zostało już tylko cztery. Zresztą, w ogóle nawet telefonem rejestruję tak nie istotne rzeczy jak na przykład moja twarz. Coś, co w procesie ewolucji miało być niemożliwym przeze mnie do obejrzenia jest teraz centrum mojego zainteresowania moja czasem piękna czasem nie twarz. 

Są na niej oczy, które miały mnie nigdy nie zobaczyć. A jeśli już to od czasu do czasu w jakimś odbiciu wody, ale i tak rzadko i nigdy wystarczająco dokładnie, bo się zasłania sobie światło prawie zawsze jak się patrzy w dół na zwierciadło wody (co świadczy, że natura nas tak stworzyła, żeby wręcz utrudnić nam zobaczenie się). A teraz mamy maszyny, z którymi do niedawna co prawda trzeba się było mocno nastarać, żeby sobie samemu zrobić zdjęcie albo nawet samemu sobie w grupie innych osób zrobić zdjęcie (mniej samolubnie). Samowyzwalacz nieco zaspokoił tę potrzebę. Natomiast teraz mamy możliwość zrobienia komuś zdalnie zdjęcia i on nawet o tym nie wie. Więc jest to bardzo szybki rozwój technologiczny, do którego nie do końca mógł dopasować się mózg, który pomimo, że plastyczny, to jednak dalej kierujący się instynktami, o których istnieniu nawet nie mamy pojęcia. Gadzi. Jaki wpływ ma to, że patrzymy cały czas na siebie, porównujemy, oceniamy. Co? Grę światłocieni słońca lub sztucznego światła? Wiadomo, że inaczej się wygląda na przedniej kamerce, w lustrze w łazience, w lustrze w łazience u twoich rodziców, inaczej w przymierzalni a jeszcze inaczej na brzegu panoramicznego zdjęcia. A już najzupełniej inaczej w oczach ukochanej osoby. 

A więc teraz chodzimy po Ziemi częściej niż rzadziej przekonani o tym, że to my najlepsi, my poważni, my ponad wszystko. Wszystkim, Każdym. A wyobraźcie sobie, jak kochalibyśmy patrzeć na innych, jakbyśmy ich kochali, gdybyśmy się tak w sobie nie zakochali najpierw. W lustrze, w selfie. Jak pięknie patrzyliśmy oczami, które znały tylko mamę, tatę, babcię i kota. Tylko to, co dookoła. Niebo, drzewa, krowy, cień. Tylko uśmiech, płacz i deszcz. A teraz, jeśli nawet na analogowym zdjęciu jest tylko widoczek(w domyśle bez ludzi), to już nie jest dla mnie tak ciekawy jak ten z ludźmi, a już nie na pewno nie tak interesujący jak mój własny portret. żeby zobaczyć jak się wyglądało, jak się zmieniło, czy się jest kim się chciało być, czy się jest kimś innym, czy boże nie daj boże jest się sobą!

Swoim telefonem raczej robię zdjęcia tylko wyjątkowym zachodom słońca i najmagiczniejszym instalacjom kostiumowym księżyca - choć wiadomo jak księżyc wychodzi na zdjęciach. Jest niefotogeniczny? Nie. Kamery są parodią tego, co widzi nasze oko. Bo kiedy światło dociera do tylnej części oka, przemieszcza się wzdłuż wiązki nerwów znajdujących się w siatkówce. Otrzymane obrazy są następnie przekazywane do mózgu za pośrednictwem nerwów wzrokowych. Przetwarzając te informacje mózg ponownie odwraca obraz, tak żebyśmy nie widzieli świata do góry nogami. Aparaty papugują, udając, że migawka to skomplikowane narzędzie. Nasze źrenice potrafią dużo więcej, dużo szybciej, lepiej).

Reszta się nie zmieści. Tutaj kontynuacja: https://awardwinningpies.tumblr.com/