Wszyscy wracacie stamtąd, gdzie ja dopiero zamierzam pójść, nie patrząc za siebie, choć raz... Choć raz być konsekwentną w tym, co robię, co czuję, co myślę... Dawno nie byłam tak daleko... Od siebie, od przyjaciół, od uczuć, od prawdy... Cieszę się, że w piątek wyjeżdżam, wyjeżdżam na 18 dni. Błogie 18 dni na myślenie, układanie, szukanie, błądzenie, odczuwanie... Może w końcu zacznę coś odczuwać, bez udawania, tak prawdziwie. Otoczyć się jasnością, wyjść z ciemności, okazać uczucia. Uświadomić sobie, czego ja pragnę. Nie, nie teraz, nie za tydzień, nie za rok. Teraz. Modlę się o to bez słów, ciszą własnego wnętrza. Wkraczam na drogę, której przestrzenią ogarniam wszystkich, którzy kiedyś coś dla mnie znaczyli. Teraz stali się tylko garstką pyłu po spalonym zdjęciu... Nie czuję już tego oddechu samotności co kiedyś, coraz rzadziej jest mi przeraźliwie zimno, coraz rzadziej staram się ogrzewać swoimi łzami. Stałam się kimś, kogo od zawsze nienawidziłam. Osobą żyjącą dla przyjemności, odczuwania emocji, bez jakichkolwiek głębszych odczuć. I nie chcę zaczynać wszystkiego od nowa, chcę tylko jednego. Wrócić i dążyć do celu dalej, ze zdwojoną siłą.