Jest tyle magii w jesieni. W tym wszystkim co przemijając jednocześnie przypomina nam o tym, co zostaje, o tych którzy odeszli i o tych którzy nadal są przy nas, o tym co za rok znów zobaczymy i o tym co już się nigdy więcej nie powtórzy. Niepowtarzalność i pewność, że coś znów powróci. Ulotność i stałość. Dym i gałęzie zamienione w czarne węgla, które już bardziej nie spłoną. Magia wieczorów wypełnionych dźwiękiem deszczu rytmicznie uderzającego o szyby, zapachem herbaty i papierosow. Wieczorne, chłodne spacery. Coraz mniej promieni słonecznych.
Tak, to chyba głownie ich brak sprawia nam największą pustkę.
Przytłoczeni szaroscią ulic.
Samotne wieczore wypełnione nostalgią.
Jesień.
Mimo wszystkiego ją lubię.
Jest w niej tyle magii...