Szelmowski odbójca.

Z okazji Nocy, 

w której z najgłębszych odmętów piekieł

wzeszło najdziksze światło 

które rozszarpało śmierć

jak lichą pajęczynę w zapomnianym kącie,

w którą śmiertelny człowiek 

z szelmowskim uśmiechem 

śmiercią śmierć uśmiercił 

zostawiając za sobą zgliszcze przemijania.

życzę nam, abyśmy pamiętali,

że Bóg tak bardzo zapalił się by nas stworzyć,

że nie tylko rozpalił dla nas wszystkie gwiazdy,

ale że być człowiekiem aż do samego końca

stało się jego największym marzeniem,

że dziwy wielkiej puszczy wszechświata

nie są zagrożeniem lecz sojusznikiem

który wskazuje nam tajemną ścieżkę

do samego serca prawdziwej biesiady

że wszystkie niebezpieczeństwa, trudności i trwogi 

są tylko po to, by wiedzieć, 

że nawet kiedy cały świat 

wyślizgnie się gwałtownie spod naszych stóp, 

a szkwały czasu odrą nas nawet z ciała, 

znajdziemy pewne oparcie 

w ognistym kompasie własnej duszy, 

który przeprowadzi nas przez mielizn pas 

do samego serca spienionej pióropuszami emocji przygody, 

gdzie skarby się nie wyczerpują, 

namiętności nie wygasają, 

a awanturnicy nie gnuśnieją,

że nad wszystkie zaszczyty, tytuły i bogactwa

ważniejszy jest galilejski poranek i ogród

gdzie pośród bezwstydnie wirujących

futrzastych kuprów

każde stworzenie znajdzie

upajającą nieśmiertelnym nektarem

pełnię życia,

że wśród wszystkich galaktyk

niczym promieniowanie reliktowe

unosi się cichy szept Boga

że koniec nigdy nie nastąpi

lecz wszystko zmierza poza horyzont zdarzeń

do brzemiennego szczęściem wiecznego teraz.

Dobrych Świąt!