jego usmiech to dawalo mi lepsze jutro, kazdy dzien zaczynal wtedy sie inaczej i nagle przyszedl dzien rozstania kiedy codziennosc zamieni sie w rzadkosc a te miejsca beda juz nie dostepne. Czas nauczyc sie ze to co to nie to samo co jest teraz, teraz wstajac rano nie widze jego usmiechu , tego jak lapie mnie za reke i caluje na powitanie , czuje jedynie samotnosc wstajac wychodzac do kuchni po kubek herbaty otwieram okno i patrze na kraj zupelnie mi obcy i wtedy lapie mnie za reke depresja , ja sie tu odnajde ? kto mi w tym pomoze ? przeciez ty kurwa byles moim wsparciem na wszystko , a teraz ? twoja obojetnosc mnie zabija doslownie.. mam jedno marzenie, ze gdy wroce do Polski ujrze Ciebie usmiechnietego i powiesz "kocham cie" ostatni raz ..

codziennie sie o to jutro boje.

odliczamy do listopada..