Starość nie radość

Cóż. Dotarło to do mnie. Starzeję się. Chociaż, może nie starzeję. Dorastam? Może lepsze słowo, aczkolwiek nijak ma się do mojego stanu. Nie dorastam - jestem bardziej mężczyzną w tej sprawie. Nie widzi mi się dorosłość, dobrze mi jako dziecko, a że czasami muszę pokazać komuś dowód, nie oznacza, że jestem dorosła, prawda?

Czas sobie leci jak chce, niezależnie od moich błagań. Brakuje mi takiego momentu, w którym będę mogła położyć się na łóżku, poleżeć chwilę, w jakimś miłym położeniu, z herbatą i przy głosie relaksującej Nory Johnes. Może i jestem męska, mam w głowie to co mam, zachowuję się jak się zachowuję, ale czy z racji, że fabrycznie jestem kobietą, nie należy mi się od życia chociaż odrobina romantyzmu? No proszę.

Dość marudzenia. Wiem, że samobójcy, którzy to czytają mają tak samo zrytą psychikę jak ja, więc nie muszę się obawiać, że kiedyś będę miała czyjąś normalność na sumieniu. I wiem też, że marudzę ponad stan, wyrabiam dziennie roczną normę połowy świata na marudzenie, ja wiem, na prawdę, ale chyba taki mój urok, bo choć gadam tyle co razem wzięte wszystkie nejwiększe paple w tym mieście, to tylko sporadycznie mówię to, czego na prawdę się obawiam lub czym się dogłębnie przejmuję. Takie... gadanie, żeby gadać.

Może gdzieś tam sobie siedzi jakaś osoba, która czyta to (choć nie wiem po co) z nogami skrzyżowanymi na biurku i myśli sobie, że w gruncie rzeczy, jak bardzo irytująca, denerwująca bym była, to i tak mnie kocha?