powroty do domu sprawiają zawsze wiele radości. chwile spędzone z rodzicami po miesiącu rozłąki są bezcenne. wiem, że znów wyjadę na miesiąc i że ten tydzień, w którym staram się być z nimi jak najwięcej mogę jest tak na prawdę niczym. trochę szkoda tych chwil spędzonych poza domem. serce jednak ciągnie do tego małego domku na cichcej ulicy... mogę odpocząć po wszystkich zawodach jakie mnie spotkały w tygodniu przed wyjazdem.

do dzisiaj nie myślałam, że będę musiała poczynić aż takie kroki dla bezpieczeństwa moich rzeczy. myślałam, że mieszkam z dorosłymi ludźmi, którzy są w stanie przyznać się do wszystkiego. niestety... spotkała mnie obłuda, odwracanie wzroku i inne akcje. zaufanie do pewnych osób spadło aż poniżej 0 a żeby to 0 osiągnąć będzie musiało minąć wiele czasu. myślę, że oni bardziej odczują mój zawód na nich niż ja... i mam nadzieję, że odbije się to na ich życiu. ja nikomu po prywatnej przestrzeni nie chodzę... wiem gdzie jest moje miejsce na piastowskim i do niedzieli myślałam, że mój kąt jest tylko moim... dziękuję wam, że wpadliście na takiej głupocie, bo do dzisiaj żyłabym w niewiedzy. otóż oświadczam, że z panem S. instalujemy cudowną kłódkę, żebyście nie myśleli, że będziecie dalej panoszyć się po mojej własnej przestrzeni ;)

a wracając do moich powrotów do domu to bardzo się cieszę, że spotkałam się z paroma osobami. i dziękuję Wam za to, że znaleźliście dla mnie czas. każde z Was potwierdziło moje zamiary i dziękuję, że mnie w tym utwierdziliście :D