zebrało się trochę rzeczy do ogarnięcia, coś się dzieje, coś ruszyło

wyszłam na chwilę poza dom, nieśmiałym krokiem, zapłakana

co chwilę wiszę na telefonie, pewnie to jest wskazane teraz

i zaraz zaczynam: szkoła-PRACA, szkoła-praca..?

to dobrze, postaram się wciągnąć w ten wir, muszę

nic innego nie pozostaje, bo smutek zabije mnie

to kolejny krok potwierdzający pewne decyzje

raczej nie moje, ktoś nie pozostawił innego wyjścia

wejście do szczęścia zostało zamknięte, zamknął je

jest niedostępne, zapadło się pod ziemię, koniec,

nadzieję zabił, zamordował, został żal i smutek,

rozczarowanie i wiedza, że kolejnej takiej krzywdy

najzwyczajniej bym nie przeżyła, więc

tylko błagam siebie, nie poddawaj się, pomóż sobie

ten maraton musi zakończyć się moim małym sukcesem

oddam wszystko, żeby wszystko mieć

oddam wszystko za nowy start, tym razem szczęśliwy

proszę siebie, pomóż sobie