W piatek 2 tygodnie temu zamkneli silownie i troche sie podlamalam, ale po 9 dniach bez cwiczen, w ciagu ostatnich 4 dni cwiczylam 6h. Kino tez zamkniete, a ja dalej chodze do pracy. Czuje ze tylko ja i moi rodzice chodzimy to pracy, a wszyscy inni pracuja z domu. Dwie moje kolezanki, jedna pielegniarka, druga aptekarka tez pracuja, ale to jest zrozumiale i jestem z nich dumna, ale ja? Pracuje w siedzibie banku i menadzerowie wmawiaja nam, ze jestesmy 'key workers' i musimy przychodzic do pracy, podczas gdy 1500 pracownikow dostalo laptopy i pracuje z domu. Szef oznajmil mi, ze to ja dostane nastepna osobe do szkolenia przez 6 miesiecy, bo robie to najlepiej, wiec sie wkurzylam i powiedzialam prawde, ze za 5 miesiecy zwalniam sie i ruszam dalej. Niby sie przejal, ale powiedzial, ze i tak moge szkolic ta osobe chocby przez 3 miesiace.

Przez pandemie odwolali moj lot do PL, mialam leciec 18tego, a teraz lipa, musialam przelozyc na 3ciego wrzesnia. Nastepnego holidaya mam pod koniec sierpnia i mam nadzieje, ze wirus juz sie rozwieje i bede mogla poleciec, i to bez 2 tygodniowej kwarantanny w PL. Tu kazdy wjezdza jak mu sie podoba, i od razu do pracy. I dziwia sie czemu wirus sie rozprzestrzenia. U mnie w pracy wszyscy glosowali za Brexitem (oprocz mnie) i wielbia Borysa jak Boga. Zupelnie tego nie rozumiem. Urlop i tak biore, chociaz spedze 12 dni przed TV ogladajac Netflixa, HBO Go i ukochany Filmbox Arthouse. Dzisiaj rozmyslalam o tym jak to dobrze, ze w zeszlym roku zrobilam obywatelstwo, podejrzewam, ze przez pandemie odwolali egzaminy i ceremonie na kilka miesiecy, wiec nie zazdroszcze tym co teraz sie z tym zmagaja.

Waga od miesiaca stoi w miejscu, ale to nic, jeszcze ruszy. Postanowilam nie farbowac wlosow, az wyjde z tej dekady. Jak waga pokaze x9.9, to w nagrode pofarbuje wlosy, a nie wczesniej.