Co tu pisać. Nad czym głowić. Nie ma już nic. Ja... nie mam już nic.


Taka piękna pogoda, nastrojowy wieczór. Ona znów sama, siedzi w ciemnym kącie przysłowiowego klubu "Go-Go". Co tu robi? Warto zapytać, jednak nikt nie ma odwagi. Co dziewczyna taka jak ona, z taką miną, z takim makijażem, sama chciałaby osiągnąć w przerażających ludnośc miejscach, takich jak to. Idąc w pogrom nocy nie myśli już o niczym. Nikt się za nią nie ogląda. Nikt nie spojrzy, nie zapyta. Co się stało? Gdzie idziesz?
-Jak się masz?
-Dziekuję, dobrze. Jak zawsze.
Takie jest nasze życie. Czy to dar, a może kara za grzech Adama i Ewy. Coś w tym jest. Idzie dalej. Sama nie wie gdzie. Sama nie wiem gdzie. Powiew wiosny. Zimna ta wiosna. Każdy uśmiechnięty, każdy usmiechnięty tak szeroko, że zachciało jej się rzygać. Nic nie robi. Na nic nie ma ochoty. Z nikim się nie spotyka. Nikogo nie kocha, nie uwielbia. Pewnie jest lesbijką. Słucha muzyki i wpierdala wszytko co słodkie, tak jakby dręczył ją wieczny niedomiar cukru w organizmie, we krwi, we łzach. Piękna, choć nie każdego dnia. Wspaniała, a za chwilę marna. Zachwycająca, ale z niewiadomego powodu nie tknięta. Gdy piękna, trochę gardzona przez inne piękne. Nie mówi nic złego. Nie robi nic złego, bo nie robi nic. Kiedyś miała wszystko, ale teraz.

No własnie nie ma juz nic. Ja... nie mam już nic.