W zasadzie mi ulżyło. Teraz mogę Cię spokojnie znienawidzić. Dałeś mi tak wiele, po czym zabrałeś mi wszystko. W jednej chwili nie chcesz mnie znać i masz pretensje o to, że w ogóle istnieję, jakbyś żałował, że mnie poznałeś i uzależniłeś od siebie. Jesteś żałosny. Nie jesteś jednak głupi i nie uwierzę, że nie widzisz, co narobiłeś. To czyni Cię jeszcze większym palantem. Sprawiłeś, że rozsypałam się na kawałki. Opowiadałeś o wielkiej przyjaźni, której nic nie zmieni a teraz aż zbyt dobitnie dajesz mi do zrozumienia, że chcesz zapomnieć, że kiedykolwiek się znaliśmy. Nie takiego człowieka poznałam, nie taki człowiek dał mi tyle wiedzy, inspiracji i magicznych chwil. Tamten człowiek umarł a z nowym Tobą nie chciałabym mieć nic wspólnego. Bardziej, niż wszystko inne boli mnie sam fakt, że tak się zmieniłeś. Życzę Ci z całego serca, by ktoś potraktował Cię tak jak Ty mnie i Z. Żebyś cierpiał, żeby świat Ci się zawalił, żeby ktoś opuścił Cię na zawsze, żeby zemściło się na Tobie Twoje poczucie niezależności i żałosne udawanie, że wszystko jest wporządku. Może i masz dobre serce, ale wykolejony mózg.