no tak szaro i ciemno, czrno ale szczerze to tak wyglada w tym momencie moje zycie wiem penie ktos moze pomysleć, że tragizuje może i tak ale mam juz dość

szczerze nie mam przyjaciół czasem znajda się poprostu życzliwi ludzie w okół mnie i tyle...

          nie mam sie gdzie podziac..ktos pomysli jak to a dom rodzina nie no fakt fizycznie mam i powinam sie cieszyc ze mam gdzie spac i co jesc ale psychicznie to jestem wrakiem czlowieka za duzo rzeczysie wydarzylo w moim zyciu, zebym mogla zyc normalnie jestem wykorzystywana przez tak zwane przyjaciolki bo nim sa tylko wtedy kiedy czegos chca...a ja jestem zalosna bo lece im pomoc zamiast sie postawic ale nie mam nikogo innego i boje sie ze zostane calkiem sama,choc naprawde i tak jestem bo nie moge byc przy nich soba prawdziwa tylko uwazam na to co mowie nie mowie zbyt duzo bo ja nie jestem takim super towarzystwem jakie one maja i nie pasuje do niego... . Szczerze to nic mnie nie trzyma na tym swiecie ale samobojstwo bylo by najwiekszym tchurzostwem jak i aktem samolubnego myslenia,choc czasem jak sie zastanawiam nie obeszlo by to za wiele osob..nie niechce sie zabic tylko tak rozmyslam nad sensem istnienia tylko jezeli ktos przezyl duzo przykrosci powinnen dostac jakies wynagrodzenie a nie natepnego kopa.