Life sucks either way.  

Bardzo dawno mnie tu nie było. Nie miałam czasu jakos pisac po drugie utworzylam konto na tumblerze i to mi wystarcza. Choc rowniez nie pisze za duzo dlatego bo mam z kim dzielic sie tym czym sie martwie i przejmuje, tym co mi lezy na sercu. Dzisiaj jednak postanowilam cos napisac. Bo czuje strach.... Znow powrocila moja obawa przed dorastaniem, to paralizujace uczucie wdalo sie we mnie i jak narazie nie chce wyjsc. Zaczelam myslec o przyszlosci o tym jak to bedzie i sie wszystkim przejmowac, przejmowac ze bede sama ze nie dam rady ze .... nie wiem. Po rpsotu mnei to znow przerazac zaczelo. Nie wiem co z tym zrobic. 

Choc wiem z emam naprawde duzo zaufanych osob na ktorych moge polegac. 

Mam tez okropny metlik w glowie, nie wiem co jest prawda a co nie, wiem jestem naiwna i nie umiem rozroznic kiedy sie ktos mna bawi. Nie umiem, lecz chce sprubowac znow, chce to naprawic. Moze bede zalowac, cierpiec, zawsz ejest to ryzyko ale jednak chce.

Nie odzywam sei tez bo staram sie dobrze bawic mimo wszystko. Zrozumiec poprzez ksiazki ze tak naprawde kazdy ma cos z wariata ale jednak niektorzy ukrywaja to lepiej. Ja juz sie przyzwyczailam ze nie ejstem normlana. ALe tak naprawde co to jest normalnosc? To to ze wszyscy tak robia. Mmm zawsze slysze to wytlumaczenie, ale czy tak trzeba czy to jest dobre. Nie rpzejmuje sie juz tk co ludzie o mnie mysla, robie to co uwazam za stosowne, ubieram sie jak chce to przede wszystkim. Czesto widze dziwne spojrzenia ludzi kierujacych w moja strone, ale przyzwycvzailam sie. Bo tak czlowiek moze sie do wszystkiego przyzwyczaic.