Haunted.

Siedzę i myślę, jak rozpocząć ten wpis. Mam tak wiele myśli w głowie i ciężko jest zamienić je w słowa. Staram się to "ubrać" jak najładniej tylko potrafię, żeby nie brzmiało to kolokwialnie, ale też, żeby nie był to styl za bardzo oficjalny.

Nawet pisanie "od serca" mi nie wychodzi, bo popadłam chyba w stan refrakcji. Bodźce nie docierają do mnie tak, jak powinny, niektórych nawet nie wyczuwam. Moje życie właśnie "staje na głowie" a ja nie umiem się do tego przyzwyczaić. Zmienia się zbyt wiele i za szybko. 

Najgorsze jest to, że jestem z tym wszystkim sama. Jak pisałam wyżej - nie umiem ubrać w słowa tego, co jest największym problemem. Przy pytaniach "co jest?" trafia mnie jasny szlag - odpowiadam "a co ma być?" albo "nic", bo tylko to mi przychodzi do głowy.

Jestem ograniczona własną psychiką i wydarzeniami swojego życia. Nie ogarniam, najzwyczajniej w świecie przestałam rozumieć, co się dookoła mnie dzieje. 

Jest coś, co mnie przytłacza. Jeszcze nie wiem co, potrzebuję czasu.

Tylko ile można czekać na rozwiązanie? 

Nawet na pozór silni ludzie mają momenty słabości...