jakaś chuda, prawie nieżywa laska

witajcie

wróciłam, ale tylko żeby wyrzucić z siebie cały syf.

może ktoś pamięta moje początki tutaj, ale wątpię.
Nie pisałam od samego początku diety, zaczęłam w sylwestra, a dieta trwała od początku grudnia.
Zaczynałam od wagi +/- 58kg.. Byłam taka sobie o, pulchna, chociaż wszytscy mówili że jestem chuda.

Dla żartu zaczęłam się odchudzać z przyjaciółką. Ona odpadła po 2tygodniach, ja trzymam się do dzisiaj.
Ale to była najgorsza decyzja mojego życia, mówię prawdę.

Rygorystyczna dieta <500kalorii, 3 posiłki dziennie, czasem były to 3 jabłka albo wafle ryżowe..
W efekcie do konca stycznia waga oscylowała w granicy 50kg, byłam z siebie dumna. Kontunuowałam dietę.

Czas leciał, waga spadała. Mamy koniec czerwca, a na wadze widzę 42kg. Większość z Was teraz pewnie mi zazdrości..

W takim razie anoreksja zjadła Wam mózg. Mi też, szczerze.. Nie potrafię jeść normalnie..

Owszem, mój organizm na szczęście pozwala mi się nawpieprzać bez jakiś większych wahań wagi, ale wewnętrzny głos

mówi cały czas NIE JEDZ, PRZYTYJESZ!
Mam miion myśli na minutę. Czasem chce żyć jak normlana nastolaka, ale po prostu nie potrafię..

Chodzę do sklepów i oglądam opakowania, skrupulatnie sprawdzam kalorie wszystkiego czego jem,

śniadanie jem jak najwsześniej tylko mogę, obiady jem najdłużej jak mogę, przeżuwając wszytsko 100razy..

Nie popijam jedzenia, odczekuję godzinę. Wkładam jedzenie do buzi, przeżuwam ale papkę wypluwam do kosza..
Kawa gorzka, mleka minimalna ilość. Wszystko ważę, mleko 1,5% rozcieńczam wodą..

Ubrania wiszą na mnie jak na wieszaku, rodzina za każdym razem podkreśla jaka jestem chuda..
Nie podobam się sobie od pasa w górę, jestem za koścista, ale nogi mam zajebiste.. Patyki, chudziutkie <3

Przed chwilą się popłakałam bo rodzina jadła lody, nie wiem co robić..

Błagam, NIE ZACZYNAJCIE SIĘ ODCHUDZAĆ!

może ta notka coś Wam da, oby.

nie wpakujcie się w to samo bagno co ja.