aklaw.

^{Wszyscy jesteśmy odważni. Na pokaz. Nikt się niczego nie boi. Na pokaz.} 

     ^{Są takie obszary naszej psychiki, które są bardzo intymne. To jest miejsce gdzie zawsze możemy się udać po jakiejkolwiek porażce i tam właśnie się zbierać. Bardzo ciężko jest się przełamać pokazując je komuś, bo to jesteśmy MY na prawdę. Jeżeli już ryzykujemy i odsłaniamy tą jedyną cząstkę jesteśmy cali ich. Już nie ma schowka tylko dla nas, już zawsze tam będą siedziały mentalnie te osoby. Gdy zostaniemy zranieni, tak dogłębnie potem bardzo cierpimy, chore dezolacje rozrywają nasze wnętrze. Potem jest ciężko zaufać. Znowu. Budujemy pieprzony mur, granice i jeżeli ktoś się tylko do niej zbliży staramy się ów osobę przegonić, odwrócić, zerwać kontakt, oddalić. Siedzimy z kolanami podkurczonymi pod brodę i próbujemy ogarnąć wspomnienia, uczucia. Autosugestywnie wmawiamy sobie, że jest nam najlepiej samym ze sobą, że nie potrzebujemy nikogo, mając wzgląd na poprzednie sytuacje które nigdy nie powinny były się wydarzyć. I tak się odcinamy. Ot tak, po prostu.}

     ^{Zrozum. Nie potrafię. Nie umiem. CHCĘ. Nie umiem. Nie potrafię. Boję się. Po prostu się boję. Wspomnienia tak odległe, już pozornie zabliźnione wracają w jednej chwili, niszcząc teraźniejszość. Nie da się od tego oderwać.} 

     ^{Wiecie, że wam dziękuję. Wiecie, że was uwielbiam. Wiecie, że dzięki wam istnieję. Niepowtarzalni, nieszablonowi. ;*}

<sup>- [...] za dużo się zastanawiasz, a potem nic nie robisz.
- Wierzę w zasadę, że namysł musi poprzedzać działanie [...].
- Wierzysz w zasadę... [...] Ależ skomplikowane... Ty jesteś jak świadek, jak taki, co idzie do muzeum i patrzy na obrazy. To znaczy, że obrazy są tutaj, a ty jesteś w muzeum, równocześnie daleko i blisko. [...] Myślisz, że jesteś w tym pokoju, ale nie jesteś. Patrzysz na pokój, ale cię w nim nie ma.
 'gra w klasy'</sup>

^fasien.