No coz... WROCILAM!
Szczęśliwa jak nigdy, z nowymi planami i celami. OBIECUJĘ! Nie popelnic tego bledu i wyjechać. Chyba, że do Belfastu. To i możliwe.. Ale to nieteraz.
Cieszę się, że wracam też na swoje stare smieci i tu będę mieszkać z mym potworem oraz z tego się cieszę, że byc może będę miala swoje własne mieszkanie i to mnie tak motywuje, że ja pierd.ole!
Wspomnienia to jednak nie jest dobra sprawa.. Pomyślałam o babci. Która jednak potrafiła pocieszyc dobrym słowem, i tym ze byla.. Pomimo, że daleko. Była. Ale Jest w moim sercu. Wiem, że największą częścią jej jest moja mamusia. Która tak jak ona, wita mnie codziennie dobrym słowem czy uśmiechem. Cieszę się, że mam ją. I to jednak prawda, że rodzice to najważniejsze co mamy w życiu. Nieważne czy mamy jednego rodzica czy oboje..
Cieszę się, że pośród wielu innych ludzi mam osoby, które niezostawily mnie, w takich chwilach jak przechodzilam ostatnio, że miałam wsparcie, że ktoś tu na mnie czekał, że uwierzyli. I pomogli sie podnieść.
Wzięło mi sie na wspominki moich zeszłych lat, i tych osób które jednak jakos zaistniały na stałe w mojej pamięci. Wieloletnią przyjaźń, która zakończyła się przez cos czy znajomości które byly jedynie jakims plusem wbrew temu, ze wiecej bylo w niej minusów. Czy ludzie którzy musieli jakos być i w sumie są, ale.. Są. I tyle.
Decyzja o dalszej nauce jest dalej rozważana tak poważnie jak zmiany koloru na glowie. A większość wie, że mogłabym juz zmienić ich kolor. A tak poważnie.. To chyba tu wrócę.