Siedząc pośród czterech ścian, wsłuchana w spokojny szum,

oczekuje pierwszego taktu muzyki, która wyzwoli mnie z letargu w jakim się znalazłam.

Ciche kroki i skrzypienie podłogi - główna treść milczenia.

Nie rozbrzmiewa nawet tykanie zegara.

Kolejna intrygująca chwila za mną.

Cisza spadającego śniegu. Moment grozy i spokój, którego nie da się opisać własnymi słowami.

Lekkość nastroju. Zapach wydobywający się z płonącej świeczki.

Gdzieś kadzidełko ustawione dla wyostrzenia zmysłów.

Tak jakby czas stanął w miejscu. Pojedyncze uderzenie serca.

Czas płynie dalej. Głęboki oddech i można znów wrócić do tego co jest.

Krok do przodu, świat u stóp. Każdy ma dużo i nie zdaje sobie z tego sprawy.

Ta cholerna analiza otacza aurą tych co szukają dalej, więcej, a przyziemność jest krucha i prosta, jak skrzydło motyla, który dożył własnego końca.

Wszyscy równi, każdy inny.

Nic nie wiąże się ze sobą...

...Nie, to niemożliwe;

niepodobna dać komuś żywego pojęcia o jakiejkolwiek epoce swojego istnienia

- o tym, co stanowi jej prawdę jej znaczenie

- jej subtelną i przejmującą treść.

To niemożliwe.

Żyjemy tak, jak śnimy

- samotni..."