Czy można być dumnym z siebie? Nie z tego kim się jest, ale z tego czego się NIE zrobiło... Już prawie od trzech miesięcy nie wzięłam do buzi ani kawałka czekolady, ani kawałka cukierka czy też czegoś słodkiego. Od dwóch miesięcy nie pije słodzonych napojów. Tylko woda mineralna. W wakacje regularnie uprawiałam sporty, chodziłam na spacery, teraz niestety zdaje się tylko na łaskę wf. Nie mam czasu na nic więcej, nauka , nauka i jeszcze raz nauka. Mogłoby się wydawać że taka dieta, regularne spozywanie posiłków i dużo ruchu zmienią dużo . Ale jeśli mam być szczera .. zmieniły tylko moją psychikę. Wręcz wydaje mi się że znowu to wraca... takie cholerne napady głodu, brak silnej woli. Czym to jest w takim razie spowodowane? Nie chce kompletnie zgłupieć, chociaż już się nie odnajduje w niczym. Nie cieszą mnie normalne rzeczy, jak i również nie cieszą mnie rzeczy ważne. Zamiast żyć normalnie jak każda , no prawie każda nastolatka JA w tej chwili marnuje sobie zycie. Właściwie to już zmarnowałam jego mniejszą połowe. Przepuściłam tyle okazji choćby na znalezienie tej drugiej połówki, właśnie dlatego że wstydzę się tego kim jestem i tego jak wyglądam. Znacie może jakieś lekarstwo na to?

Jeśli już ma byc ten koniec świata,

to niech chociaż w ostatniej sekundzie mojego życia stane się kimś innym...