Ohyda.

Uwielbiam to zdjęcie. Jest skrzywione, w starej bluzie i niedorobionym makijażem. Czyli wszystkim co neguje definicję zdjęcia "prześlicznego". I takich będę się trzymac. 

Dla tych co wątpili.

Wbrew pozorom da się wytrzymac z tym stworzeniem 1,5 roku.

Jadę do Francji.

Za pół roku. 

Świat jest obrzydliwy. Ktoś mi potem powie, że ludzie nie oceniają innych tylko i wyłącznie na podstawie wyglądu. Odkąd zaczęłam wyglądac trochę bardziej jak człowiek, nagle zaroiło się wokół mnie od "przyjaciół". I od razu mówię - nie chodzi o WSZYSTKICH ludzi wokół mnie. Nie. Mam na myśli tak zwanych "nowych", u których gwałtowna chęc nawiązania ze mną kontaktu pojawiła się po wakacjach wraz ze słowami "ale ładnie wyglądasz".

Choc przez ostatni rok zamieniliśmy ledwie kilka zdań.

Fuj.

Ohyda.

Aż się życ odechciewa.

Kto wie? Może każdy zgubiony kilogram można przeliczyc na 2 nowych przyjaciół? Coś w tym jest. Chyba zacznę prowadzic obserwacje i wyliczenia, sformułuję pierwsze prawo Moniki A. i zostanę sławna niczym Mendel ze swoimi czerwonymi kwiatkami. Nawet jeśli uznają słusznośc moich tez dopiero po śmierci. 

Gatunek ludzki jest straszny. Ze mną na czele, owszem. Ale straszny.

Tudzież jak to mawia moja matula - obrzydliwy.

Moja matula, która wysyłą mnie do Francji.

Piosenka na dzis: Queen - Living on my own.

Powró do czasów, kiedy nosiłam męskie ciuchy, byłam pulpetem i było mi z tym dobrze.