Czasami chce w coś uparcie wierzyć, nie daje szansy aby wyobraźnia poniosła mnie dalej. Zamykam się w swoim świecie i nagle widzę światło gdzieś na końcu tunelu, biegnę do niego pokonując po drodze wszystkie przeszkody, nie zważam na stojących obok ludzi, na ich uczucia, nie zważam na to co do mnie krzyczą, biegnę bo widzę to światło, tą moją iskierkę, wydaję mi się, że mam ją już na wyciągniecie ręki i nagle & tak ocknęłam się powróciłam do realiów. Patrzę na wyświetlacz telefonu, szukam kontaktu z moimi ludźmi. Wysyłam im wiadomości, puszczam sygnały. Przeglądam moją książkę telefoniczną i omijam ten kontakt szerokim łukiem, przecież nie jest mi on do szczęścia potrzebny. Odczytuje kolejny sms od Ciebie i płaczę, chociaż w mojej głowie nadal widnieją inne myśli. Czy jestem szczęśliwa ? przy Twoim boku byłam. Ale nie lubię często samej siebie, nienawidzę swojej zazdrości, doszukiwania się we wszystkim błędów, nie lubię gdy na siłę psuje swoje dni. Przytulam się do poduszki, do której się razem przytulaliśmy. I wyobrażam sobie, że leżysz obok mnie. Ale to tylko wyobrażenia, bo tak już nigdy nie będzie.  I znów muszę czekać do jutra, by było lepiej. Dlaczego najwięcej mam Ci do powiedzenia wtedy kiedy Cię nie ma ?! coraz bardziej siebie nie lubię za te dni, w których rozkminiam. Nie mam Ciebie. Nie mam nic. Zupełnie nic.

Najprawdopodobniej zawieszam.