Sterty

                Sterty

Wiesz czemu niebo jest takie ogromne ?

Pozwól, niech Ci przypomnę

Jak zmęczone nie mruganiem

Aby szczęścia nie przegapić

Oczy niebo uraczyły zdaniem

Usta nie umiały myślom się odpłacić.

Pierwszy post z nadzieją był wysłany.

Czytelnie i wprost szczerością był pisany.

Minął dzień, minęły dwa

A błękitne forum jednoosobowe

Wydawałoby się, że bez dna

Ma w kolekcji posty nowe.

Niepozornie wszystkie zmysły

Ironicznie były zapewniane

Że te wszystkie Twoje listy

Są w skupieniu gdzieś czytane

Lecz gdy Ci podcięły skrzydła

Te przyziemne nagłe sprawy

Gdy uciekaczka Ci już zbrzydła

Od drwiącej w twarz obławy

Odwracając się plecami

I zwlaniając nieco kroku,

znalazłeś kopertę z Twoimi słowami

Które pięły się przecież w górę od roku !

Zgubiły się, spadły ?

A może nigdy nie wzleciały ?

Pytają się myśli, które teraz bezpiecznie w oczach zostały.

Ale kolejnego dnia

Już nowe wypełzają

Podnosi je nadzieja Twa

Lecz nie chcesz widzieć jak spadają.

I tak nasuwa się odpowiedź

Wychodząca nie oczami

A przez usta chcące coś zmienić:

Niebo jest tak wielkie

By zdołało objąć sterty kopert

Leżące tu na ziemi.

Pesymiści-siedzą w ich cieniu

Otwierają własne listy,czytają

Analizują,krzyczą

Wreszcie pytają

Lecz ich wyrzuty na nic się zdają.

Bo optymiści dawno po nich się wspięli

I kto ich tam wie co na górze widzięli.

Ważne, że nie wracają

To znaczy, że starania sens jakiś mają.
Ludzie zwykli przez szarości swą tendencję
Choć nie uciekali, zgubili swą korespondencję
Może i z rozmową już się pożegnali
Lecz za jedno słowo odpowiedzi wiele by dali 

A co z realistami pewnie zapytacie?

Cóż, realiści zarabiają na bilet w górę:

Poczta-na pełnym etacie.