Piroman

 Piroman

Czerwone ulice,

Czerwone budynki,

Czerwoni chłopcy,

Czerwone dziewczynki.

Lecz wtedy dopiero zataczasz się z barwą,

Lecz wtedy dopiero czujesz żar ust,

Gdy wszystkie złe myśli gdzieś śpią pod latarnią,

Gdy broni uczucia naciśniesz spust.

I otwieram oczy,

I otwieram nozdrza,

Krew z rany nie broczy,

Nie czeka mnie odstrzał,

A żar już nie chłodzi,

Ktoś mnie wyswobodził,

Dzień wreszcie udany,

I nie przykładam twarzy do nagrzanej ściany,

Już.

Czy idziesz czy też może skądś wracasz,

Choć w butach to ziemię stopami macasz,

Już nie tak chłodna jak wcześniej bywała,

Nawet parzyć by się teraz zdawała.

I robię krok dalej,

I robię krok w przód,

Gorący dotyk tej dłoni,

Spokojny mój chód ,

A jednak też skaczę,

Śmieję się płaczę,

Wreszcie mam dla kogo,

Ten śmiech i łzy razem pożar wzmogą,

Już.

Prawdziwa czerwień w świecie z plastiku,

W koło  wszystko tak mało waży,

Że mogło by spłonąć na małym stosiku,

A w środku coś skwierczy, przyjemnie się żarzy.

Żaden ze mnie piroman,

Ubrania gorące,

Żaden ze mnie podpalacz,

Twe oczy iskrzące,

Zamykam swoje,

Wiem, już się nie boję,

Reszta jest popielniczką,

I choć cały świat już od dawna płonie...

Jesteś moją pierwszą zapalniczką,

Też.