ludzie z kratami.

    Ta świeczka kojarzy mi się ze wszystkimi miejscami w mojej pamięci, które były, są i będą zawsze dla mnie w jakiś sposób ważne.

Nie odwiedzam ich zbyt często.

Czy należy zgasić świeczkę w obawie, iż jej płomyk może spowodować podpalenie czegoś, a co za tym idzie pożar, czy lepieć ją zgasić i przesiadywać w ciemnościach? Może lepiej by było, gdyby nie widziało się niczego. Nie patrzyłoby  się na to na co patrzeć nie powinniśmy, a na co kusi nas często by patrzeć. Nic odkrywczego, ale czasem naprawdę chciałoby się zamknąć oczy i czekać na rozwój wypadków. Na jedno się czeka, a co do innego ma sie nadzieje, że się nie wydarzy - no i tak w kółko...

Zwykle siedzimy, nie czekamy, nie rozmyślamy, tylko bezmyślnie siedzimy i mamy wrażenie, że stajemy się bezsilni, że zamieniamy się razem ze wszystkim co nas otacza w kamień, a nasza wyobraźnia zwyczajnie umiera, lub sama patrząc na to próbuje popełnić samobójstwo.

Zawsze można też wrzucić wszystkie te wyobrażenia na stos i podpalić, niech chociaż raz rozbłysną i rozjaśnią życie.

Marzę by móc wysłać list z milionem pytań, ale ciągle nie wiem gdzie go mogę wysłać.