Zawaliłam. Nie ćwiczyłam. Płakałam. Nie mogę mu nic powiedzieć. Płaczę a jemu pisze, że wszystko dobrze. Tabletki na przeczyszczenie ciągle w ruchu. Coraz większe bagno. NIe umiem już tu nawet powiedzieć co mnie boli i co czuję. W nocy zbieram siły na kolejny dzień. Zbieram. Ale coraz gorzej jest. Nie wiem co powiedzieć. Upadam niżej. Nie wiem jak z tego wyjść, a muszę jakoś. Dla niego. Muszę go chronić przed tym wszystkim. Wczoraj w nocy myślałam o ostatnim liście dla niego. Ale nie jestem w stanie go zostawić. Muszę żyć dla niego. Starać się by było mu jak najlepiej. Podnosić go na duchu. I pilnować by nikt mu nie zrobił krzywdy. Gdybym skończyła ze sobą obwiniałby się. Obwiniałby się, że może mógł mi pomóc. Ale ja mu nie pozwalam pomóc. Ja go odsuwam od tego. Wydaje mi się, że go chronie, ale zachowuje się jak on kiedyś. Oddalam się. Zamiast wspólnie sobie radzić, chowam wszystko w sobie. A gdy się dowie może go to zaboleć jak mnie kiedyś. Wiem, że lepiej gdybym powiedziała. Ale powiedzcie mi jak powiedzieć komuś kogo kochasz najbardziej na świecie, że gnijesz? Że zaczynasz wątpić we wszystko? Że nie wiesz jak wstać? Szczególnie gdy widzisz jego cierpienie, przez rzeczy na które nie masz wpływu? Jest moim Słoneczkiem, oczkiem w głowie. I boli mnie, gdy jest mu źle. Boli mnie gdy jest mu smutno. Zabija mnie każda jego łza. Nie wybacze sobie ani jednej, która ja spowodowałam. Kiedyś chciałam odejść i chyba pół nocy płakał. Ja też, ale moje łzy to nic. Jego są najgorszym co może mnie spotkać. Zapytał mnie właśnie czy mam przed nim tajemnice. Nie wiem czy to tajemnica. Chcę go chronić od tego. Chcę jego szczęścia. Już dosyć wycierpiał. I boli mnie to, że nie mogę go zabrać od wszystkiego co złe. Ale gdy zamieszkamy razem nie dam mu się niczym martwić. Nikomu nie pozwole go ranić. Nikomu. Jeśli odejdzie i znajdzie jakąs dziewczynę, a ona go zrani to przysięgam że ją zabije. Najbardziej boleśnie jak się da. Chyba jestem chora..