Martwe...

Gdy z pozoru, wszystko już się układa, Przychodzi moment i pojawia się postać blada

Wraca ciągle, jak bumerang... moment, w którym on umiera

Jego twarz, wciąż zazdrosna, przygnębiona - inna niż ojca

Bez niego życie inaczej już smakuje, czemu go zabiłem? Tak bardzo żałuję

Wyrwałem serce, zaplamiłem duszę

Z każdym dniem, coraz bardziej wszystko kruszę,

Godzę w siebie, innych, młotem ciężkim, ciało poranione wciąż dostaje cięgi

Coraz ciemniejsza dusza, na bezdrożu uczuć pojawia się susza,

Gdzie miłosne monsuny, ponad szczyty uniesienia,

Gdzie jest to co było, a czego teraz nie ma?

W którym momencie wędrowiec zgubił drogę

Chciałbym to pojąć jednak nie mogę

Nie widzę piękna, zaczyna brakować światła

Pozostaje tylko pustka

I ta cisza...

martwa..