'kiedyś

co wykopałam stare zdjęcia

Chciałabym wrócić do czasów, kiedy miałam hełm na głowie, piekłam z Gośką zakalce, piłyśmy colę od dołu, robiłyśmy 'profesjonalne' sesje na rynku, a największym problemem było czy w biedronce są czipsy kekabowe, od których chciało się w końcu rzygać. Gdzie tam miłość, gdzie decyzje! Łapanie Tygrysa po osiedlu, uciekanie przed Zenkiem i zabijanie robaków w środku nocy! Konflikty... były jakieś? Wszyscy siedzieli do znudzenia na tym przeklętym placu zabaw, nikt z 'kimś', każdy z każdym. Rozbijaliśmy piszczele o ławki, słuchaliśmy techno z telefonu Łysego, a Marzena podpalała fotele Huberta. Beztrosko i bez 'głębszych' relacji. A teraz każdy poszedł w swoją stronę, każdy jest na każdego obrażony, każdy myśli co innego i tyle z nas zostało. Tyle z pirackich posiadówek pod biedrą i na daszku. Tyle z tolerancji i zgody. Bo jest duma.

Żeby tylko do wtedy. Dajcie mi początek gimnazjum. Dajcie mi rodzinę w 'starym składzie'. Mniej problemów i radość. Nie byłoby niczego. Może samotność i egoizm, ale już nie wiem co lepsze. Spokój gdzieś za miastem, ja gdzieś indziej, bliżej nieokreślona. Wszystko byłoby nie tak. Nie tak jak teraz, nie tak jak wczoraj, nie tak jak miesiąc temu, nie jak rok i trzy lata. Ale czy byłoby lepiej? Trudno powiedzieć, pod pewnymi względami z pewością. Ale to zależy już od rzeczy ważnych i ważniejszych.

Kłóćcie się żałośni ludzie. Dzielcie na 'plebs i szlachtę'. Bo ważniejsze czy ktoś ma trampki za trylion złotych czy trochę oleju w głowie i coś do powiedzenia. Śmiesznie, serio. Majątek miarą człowieka, podziwiam i kłaniam się. Nie dorastam do pięt. Będę na was spoglądać z dołu, o wspaniali. Po co się rozglądać dookoła, świat ma i tak tylko dwa kolory. Szary i złoty.

dobranoc w ciszy