Po roz­mo­wie z Nią znów myślę ze wszys­tko źle od­bieram. Nie. To Ona chce żebym tak myślał. Nie uda się to Jej! Mój stan nie był wte­dy po­moc­ny, sądzę ze trochę prze­sadziłem z początkiem cho­ciaż może i tak było le­piej, moc­niej Ją to zacze­piło. Dal­szej części nie pa­miętam kon­kret­nie, tyl­ko główne wątki. W śmie­szny i mało sub­telny sposób kończy tą roz­mowę i wra­ca do zna­jomych. Dziw­ne, tak jak by uciekała od te­go. Czyżby brak pew­ności siebie w tej spra­wie? Może kłam­stwo? Al­bo strach. Na pew­no któreś z tych. Następnie roz­mo­wa z Tą po­między. On radzi żebym zno­wu za­ryzy­kował póki nie jest za późno. Bo­je się zra­nienia i bólu następujące­go po tym. Bo­je się ze brak­nie mi mu­zyki do lecze­nia ran. Ta­kiej mu­zyki która mi sie z nia nie ko­jarzy. Z tym jest prob­lem. Mu­siałbym wy­jechać do GB lub USA. Tam wieść miłe odo­sob­nione życie i po­woli wra­cać do ludzi. Ale w sa­mot­ności. To zra­niło by wielu ludzi. Te­go też nie chce. Co zro­bię lub cze­go nie zro­bię nie bd błędem bo ich nie ma.