Mieszanka wybuchowa

Bezsilność i niewiedza jes najgorsza. Strach jest częścią nas ale wcale nie jest taki dobry. On nigdy nie był dobry. Nawet nie będzie.  To co teraz sie ze mną dzieje zżera mnie od środka. To tak jakby mnie nie było. Jak bym była ale to w cale nie jest bycie. To taka inna wegetacja. Pustość, nicość, nijakość. Siedzisz i nic nie możesz zrobić jesteś zdany na los,czas i po prostu czekasz na to co będzie, na to co się wydarzy, ale boisz się boisz sie tego co być może. 

To nie jest fajne, to nigdy nie było fajne, to fatalna sytuacja kiedy wiemy, że można coś stracić, gorzej jest jak możemy kogoś stracić... Wtedy nie można racjonalnie myśleć. Wgl nie można myśleć. Po prostu czekasz, a czekanie też zabija. Denerwuje. Niszczy. To właśnie  te długie wieczory, kiedy myślimy, analizujemy, wyobrażamy sobie wszystko. I nie daje nam to spokoju. 

Nie potrafię teraz skupić się na niczym innym, drażni mnie milczenie. Każdy inny dźwięk nie jest tym wyczekiwanym, tym którego tak bardzo teraz oczekuje i chce usłyszeć jak najszybciej..  nie za godzinę, dwie czy jutro, ale teraz, zaraz, już ! w tej chwili i tym momencie... To nie jest teraz takie proste to zostawić i przestać myśleć, tak się po prostu nie da. Przecież nie da się mieć serca z kamienia. Nie da się nie myśleć, nie czuć... Przecież uczucia są częścią nas, są z nami od zawsze. nie da się ich wyprzeć albo wymazać, skasować. nie da się wyzbyć wszelakich uczuć... 

Czuje olbrzumią dziwność i pustke. Wielką pustkę i strach... Walka z nią nie ma sensu, najniejszego sensu bo nie wychodzi, już na starcie leżysz i nie wstajesz. To wszysko wydaje sie tylko takie proste, w rzeczywistości to jedna wielka walka z wiatrakami. Syzyfowa praca. To dobre porównania tego wszystkiego, przynajmniej tak mi się wydaje. Ta pustka jest denerwująca, bezsilność, smutek jej towarzyszą. Nie możesz nic zrobić, po prostu siedzisz i czekasz i wiem powtarzam sie. Powtarzam ale to nie jest zależne ode mnie. 

Tak ciężko się oswoić, nie można wybrzmieć, a duszenie w sobie złości, nie pomaga, tylko w jaki sposób to rozładować skoro tym razem i pisanie nie pomaga, nie jest w stanie pomóc. Podarcie kartki, czy złamanie ołówka też nic nie daje.. biegać ? troche późno... siedzieć i nic nie robić jeszcze gorzej.. 

Jak widac z takich sytuaci wyjścia nie ma. Nie ma dobrego rozwiązania. wspaniałego leku czy nawet recepty, nie ma nic.... Siedzisz i czekasz, czy tylko tyle pozostało ?