W życiu każdej kobiety jets moment kiedy jakiś czynnik zewnętrzny, jakaś dziwna sytuacja, bodziec, którego sie nie spodziewała

odegrał rolę znaczącą. Sprawił, że jej dotychczasowe życie w szczęściu i radości z dnia na dzień staje się coraz smutniejsze. 

To co kiedyś sprawiało jej radość, codzienny uśmiech od ucha do ucha i mnóstwo pozytywnych emocji i sytuacji w euforii których tylko Ona wiedziała z czego tak naprawdę się cieszy i w jakich sytuacjach była szczęśliwa. Czasami był to przypadkowo zauważony uśmiech ukochanej osoby, czasami uwodzicielskie spojrzenie mówiące samo za siebie, czasami słowo paraliżujące całe ciało. Teraz to tak mało już znaczy. Teraz stan wiecznych pretensji, słow nie mających tak naprawdę sensu i wszystkich innych mało ważnych spraw które stały się tak bardzo dotkliwe. Coraz częściej dotykając ich wiesz, że za chwile się popalisz. 

Niczego nie wymagała, niczego nie chciała. Tylko miłości od niego. Od tego, który jmiał być jedynym i ostatnim. 

Chciała być po prostu szczęśliwa. czy to cos złego?! 

Modlitwa która stała sie tak monotonna, bo w każdej z nich o to samo proszę. 

W niej znajduję ostatnio nadzieję, że cierpienie się skończy.