Wczoraj zdałam sobie sprawę z tego, że najgorzej jest wtedy, gdy w dzień wokoło nas jest milion ludzi. a kiedy dochodzi godzina zerowa nikogo nie ma ; o I co tu robić o tej porze, samemu? Przychodzi wszystko do głowy,czas na wielkie rozmyślenia. Czujemy wtedy, że możemy tak wiele. Zasypiamy i budzimy się rano, a z naszych wielkich pomysłów zastaje kilka okruszków po biszkoptach, które jadło się popijając imbirowym piwem. 

Będąc dziś u spowiedzi przekonałam się jak bardzo księża mogą być ciekawscy i dociekliwi. Zarzucił mi kilka grzeszków, sam z siebie..o.O no spoko. Aniołkiem nie jestem, ale widać to na pierwszy rzut oka? o.O Patologiczne podejście. Właśnie takie rzeczy sprawiają, że młodzi ludzie odwracają się plecami od kościoła...-.-

^{Odkąd Cię poznałam, noszę w kieszeni szminkę,} 

^{to jest bardzo głupie nosić szminkę w kieszeni,} 

^{gdy Ty patrzysz na mnie tak poważnie,} 

^{jakbyś w moich oczach widział gotycki kościół.} 

^{A ja nie jestem żadną świątynią,} 

^{tylko lasem i łąką- drżeniem liści,} 

^{które garną się do Twoich rąk.} 

^{Tam z tyłu szumi potok, to jest czas, który ucieka,} 

^{a Ty pozwalasz mu przepływać} 

^{przez palce i nie chcesz schwytać czasu.}

 ^{I kiedy Cię żegnam, moje umalowane wargi} 

^{pozostają nie tknięte, a ja i tak noszę szminkę w kieszen...}