#19.

To się stało. To się stało ! Nie mogę w to uwierzyć. To się stało ! Dałam z siebie wszystko na co było mnie stać. Dałam z siebie wszystko ! I tak nadal nie mogę w to uwierzyć, nadalnie mogę uwierzyć w to co się stało.. 'Jesteś gotowa?' zapytała się mnie Julia, kiedy odłożyłam laptopa na stolik obok. 'Chyba tak' powiedziałam i wstałam z brązowej kanapy w moim pokoju spoglądając na białe zasłony przywieszone na okno, przez które przedzierały się promienie słońca oświetlające całe pomieszczenie. 'Na co czekasz?' zapytała się mnie szatynka, która swoimi wielkimi brązowymi oczami patrzała na mnie. 'Boję się' odparłam i spojrzałam na nią. 'Nie bój się.' powiedziała i przytuliła się do mnie 'No, ale ja nie umiem śpiewać' powiedziałam kiedy wyrwałyśmy się z uścisku 'Nie poddawaj, się. Gdybyś nie umiała śpiewać, to wczoraj nie zaśpiewałabyś tak bosko' rzekła 'Pamiętaj robię to dla ciebie' powiedziałam i uśmiechnęłam się do niej. 'Okej, okej' rzekła i żuciła we mnie moją torebką, w której praktycznie nic nie było. Schowałam do niej pomadkę, perfumy, którymi wcześniej się popisakałam po raz setny, szczotkę do włosów, tekst piosenki, mp4, telefon, gumę do żucia i wiele więcej po czym wyszłyśmy z mojego pokoju kierując się przed dom gdzie stał samochód Julii. Po czym ruszyliśmy przed siebie. Po nie długich kilku minutach byliśmy na miejscu. Wyszliśmy z samochodu i z parkingu szliśmy w stronę miejsca, w którym miał odbyć się pierwszy etap konkursu. Przed sceną zaczęli zbierać się ludzie, a ja czułam, że powoli na moich rękach pojawia się gęsia skórka, a moje nogi drżą. 'Boję się' powiedziałam chwytając mocniej przyjaciółkę, ale Ona nic nie odpowiedziała, tylko przycisnęła moją dłoń i pogładziła ją. Wiedziałam, że mam ją obok siebie, ale jednak trochę się tego wszystkiego bałam. Kiedy doszliśmy za scenę, Julia spojrzała na mnie. Dała mi całusa w policzek, kopnęła w pupę i puściła na przód. Weszłam na scenę. Czekałam za kulisami z innymi uczestnikami. Czułam się już trochę bardziej wyluzowana niż wcześniej, wtem przede mną stanął nieznajomy. 'Hej, Ben jestem' 'Hej, Annie' powiedziałam i uśmiechnęłam się do nieznajomego, który odpowiedział równie słodkim uśmiechem, jak jego głos. 'Ładne imię' rzekł i usiadł obok mnie na podłodze. Rozmawialiśmy chwilę, ale potem wywołali go i musiał iść. Słuchając go zza kulic, tak naprawdę myślałam, że ma talent, że On ma to coś, czego mnie brakuje. Zaraz po nim usłyszałam swoje imię i nazwisko. Bałam się, ale kiedy wyszłam na scene, słowa same wylatywały z moich ust '..I lose my way And it's not too long before you point it out I cannot cry Because I know that's weakness in your eyes I'm forced to fake a smile, a laugh Every day of my life My heart can't possibly break When it wasn't even whole to start with..' słowa same dobierały się do pary. A kiedy usłyszałam jak muzyka gaśnie, ludzie zaczęli klaskać. Na mojej twarzy pojawił się wielki uśmiech a razem z nim łzy szczęścia w oczach, które spływając po moich policzkach rozmazywały tusz Julii.. Podziękowałam jeszcze raz i zeszłam ze sceny, by razem z przyjaciółką i nowo co poznanym kolegą poczekać na wyniki. Po chwili prezenter zaprosił nas wszystkich na scene i zaczął wyczytwać wyniki. Najpierw wyczytał kilka osób, a potem Ben'a, któremu pogratulowałam. 'A na sam koniec przechodzi...' zaczął mężczyzna w garniaku 'Annie Morgan!' krzyknął, a ja znowu się popłakałam.. Łącznie z 35 przeszło nas 15. Jutro finał i inna piosenka :)