Smutne oczy.

Aleja złamanych marzeń. to moje życie.

Chcę być szczęśliwa ale nie potrafie.

Mam ochotę oderwać się od całego świata.

Trafić tam, gdzie nikogo nie ma, gdzie nie ma...nic :(

Najgorsze jest, gdy dwie połówki serca kochają naprzekór sobie dwa inne istniena.

Z jednej strony "te smutne oczy" a z drugiej "rozbrajający uśmiech".

Serce, którego nikt nie zna.

Mam ochotę wyrzucić wszytskich.zrobic formatowanie systemu.

Nic nie czuć.

Być zajebanym skurwysynem. Nic nie czującym dupkiem.

ale nie potrafię.

Teraz zrobilo się milion razy ciężej.

Niby trzeba coś ratowac, ale....

ale...i nic więcej nie potrafię powiedziec.

Zawsze ten "najwyzszy w moim zyciu" potrafil pomuc. teraz on też nie wie co sie dzieje.

Ale ten "najwyzszy w moim zyciu'' zawsze bedzie w sercu. nie wazne co i jak i gdzie.

a tamci dwaj...

obojetnie co...boli

sa jak sztylety w sercu- boli ale gdy sie wyciagnie-zaczyna sie wykrwawianie.

chce stad uciec.

zamknac sie w pokoju gdzie nikt nie wejdzie, nie uslyszy...

zapasc sie pod ziemie i juz nie wyjsc.

nie potrafie byc szczesliwa

znowu taka jestem.taka idealna ale....przygnebiajaca.

chce miec znowu 6lat...gdy nic nie bylo skomplikowane a najtrudniejszym krokiem bylo wyjscie z domu do przedszkola.

niestety ludzie dorastaja.

juz nie bede miec nigdy 6lat. nigdy swiat nie bedzie taki prosty.

robi sie coraz gorzej...

mam ochote wszystkich zostawic.miec w dupie.

a co jesli po smierci jednak cos jest?

a z reszta,..co komu robie czy zyje czy nie.

oboje znajda sobie inna.

kazdy zapomni..i bede tylko nieprzyjemnym wspomnieniem..

jednym z wielu nieprzyjemnych wspomnien.

szkoda ze nie jestem narysowana, ktos moglby ten nieudany projekt zmazac gumka i nic bym nie poczula.

trzeba przeprosic kolezanke z szuflady i znowu sie zzyc. tak jak kiedys.

przepraszam.

obietnice sa po to zeby je lamac.

wybacz. ;(

to chyba moja ostatnia notka na pblogu.

nie mam juz sily zyc.