nagrobek

bo czasem mam poprostu taka cicha nadzieje zeby zasnac i nigdy sie juz nie obudzic...

dosc banalne w swojej prostocie...lecz niezupelnie...

po co dane bylo mi zyc?

czemu sie urodzilam?

i tak nie jestem nikomu potrzebna...

a sama czuje sie rowniez taka.

taka...nic nie warta i nie doceniana...i wlasnie niepotrzebna

nikt by nawet nie zauwazyl ze przestalam istniec..

a w glebi swojega serca nawet tak czuje..

boje sie zycia...i boje sie tego co mnie w nim spotka..

czy wogole spotka mnie cos milego co je odmieni?

znow powraca okres smutku i pustki ktora do mnie przemawia...

chociaz nie powinno tak byc...

nie jestem silna..nie potrafie..dlatego wlasnie dotkwiera mi uczucie depresjii...

jest mi zle....

i tak pozostanie...

i chuj...