Po co wciąż myśleć o tym co było? Powtarzałam to sobie setki razy, choć nie przynosiło to żadnego skutku. Ale może teraz się uda? Trochę zmieniam. Po malutku, niewielkimi kroczkami. Teraz jest idealna okazja. Mieszkam w nowym miejscu, w nowym pięknym pokoju. Nareszcie mam psa, kota. To tylko drobiazgi, ale czy ktoś zabroni mi spróbować?

Usunęłam wszystkie stare wpisy, pamiątkowe zdjęcia. Po co mi to? Skoro patrząc na nie tylko się smucę. Nie mam zamiaru przez całe życie patrzeć do tyłu i rozpamiętywać jak to było. Ok, jest smutno, szkoda, że teraz tego wszystkiego już nie ma. Ale trudno. Było, minęły. Żyjemy dalej. Muszę wreszcie zacząć posuwać się do przodu, bo od pewnego czasu stoję wciąż w tym samym miejscu. A może nawet się cofam?

Głupia jestem. Mój ciągły strach wszystko pogarsza. To nie ma sensu. Ale nie potrafię przestać się bać.

Dzisiaj może będziemy się dobrze bawić. To wszystko jest jedną wielką niewiadomą. Kto organizuje urodziny, nie informująć o tym solenizantki?! Ciekawe jak to wyjdzie. Chętnie to zobaczę...