Moim koszmarem są pozytywne uczucia. Zabijają wszystko co sobie ceniłam. Pewność siebie chwieje się u samej podstawy, albo dokładniej huśta pomiędzy zupełnie skrajnymi wartościami. Wszystko z powodu wydarzeń epizodycznych. Do końca życia chyba będę się zastanawiać jak właściwie powinno się potoczyć, tylko trochę mi szkoda, że nie dostanę odpowiedzi. Popieprzona sprawa, ale jak już obudzisz swoje sumienie to tracisz możliwość powrotu do punktu zero. A czasem naprawdę można zatęsknić, bo stabilizacja, niezależnie od poziomu, wymaga zdecydowanie mniej energii. Miło skubnąć trochę radości, ale nie ma osoby, która zrozumiałaby nieswoje cierpienie. Tu rodzi się problem. Nieustępliwe poczucie niespełnienia truje krew, a ta, jak wiadomo, łatwo się psuje. Właściwie, co trudnego może być w wyplewieniu ludzkich odruchów? 

Luk Skajłoker znów upada.

formspring