zakurzone drogowskazy

Nie mam co pisać, bo głowę zaprzątają mi myśli zgoła za bardzo prywatne, aby je tu przelać. Hm.. żyję w szalonym pędzie. W przelocie skrobnę coś w internecie. A tak.. kupiłam sobie nowe buty, ha. Nie powiem, ale zajebista z nich sztuka. Kręce się na moim obrotowym fotelu i myślę, jak to ze mną będzie? Jak kurwa będzie? Dlaczego ja zawsze muszę mieć tyle wątpliwości? Sama boję się swoich decyzji. Bo wiem, że każda jaką podejmę będzie zła. Dlatego tak mi strasznie źle z moją niepewną przyszłością. Patrzę na zapęłniony kalendzarz na ścianie. Patrzę na wiszący naprzeciw mnie mój obrazek, który najbardziej lubię i pytam siebie, co teraz będzie? Patrzę na bukiet bzów. Patrzę na muślinową firankę. Wszystko mówi do mnie. Słucham tych rozmów, sprzeczek i swarów. Ech, na co mi to? oni też nie wiedzą.

"Ktoś go poprosił by mu łąkę skosił
A on zioła głaskał, tulił się do trawy
Jakoś nie umiał z ludźmi żyć
Raczej kumplował się z ptakami
Kiedyś nad ranem z nimi odleciał
Na niebieskie ptasie polany
Jakoś nie umiał z ludźmi żyć..."