testament

Mam tyle sił, by mieć nadzieję nadal, wierzyć i się nie poddawać. Tak bardzo chciałabym walczyć dalej. Ale czuję się jak błędny rycerz, który wyruszył na bitwę z wiatrakami i wpadł po drodze do głębokiej dziury. Skąd się tu wzięła - nie mam pojęcia. Nie użalam się nad sobą, nie wściekam się, że nie patrzyłam pod nogi. Nadal chcę walczyć. Ale jak?

Brak perspektyw zupełnie, żadnego punktu zaczepienia, kompletna pustka. Tylko te wspomnienia, jakże piękne wydawać by się mogły, a jaki wielki ból sprawiają. To sześć lat. Zmarnowanych. Obrazy i twarze ludzi, którzy przewinęli się i byli przez te ostatnie dwa lata i jakże wielką rolę odegrali w moim życiu. I te chwile, sytuacje i epizodziki, które, choćbym jak się starała, ciągu dalszego mieć nie będą nigdy.

To przez te moje ambicje. Te pieprzone ambicje, już tyle razy przeklinane tutaj, a jeszcze częściej krzyczane w sercu. Gdyby nie one, nie byłoby dzisiaj. Zakończyłabym to już dawno temu. Nie znałabym tego, co było, może byłabym zupełnie kimś innym, a może nie byłabym w ogóle. Z pewnością nie musiałabym zrobić czegoś, co nieuniknione i jakże trudne.

Nie wiem, co będzie dalej. Z pewnością nie chcę widzieć tych wszystkich ludzi, dzięki którym mogłam się przekonać, że moje serce jednak nie jest z kamienia, potrafi tęsknić, kochać i czuć. Chciałabym zapomnieć, jednak czy możliwym jest wymazanie wszystkiego tego, co było przez tyle czasu całym światem? 

Przywiązałam się do tego miejsca bardzo. Ale niesie zbyt dużo wspomnień, a ja chciałabym zacząć nowe życie. Pewnie będę codziennie zatopiona w muzyce albo wreszcie wezmę się do nauki i stanę się kujonką. Dziesiątki pięknych zdjęć mojej ukochanej modelki będzie tylko zajmowało miejsce na dysku, dopóki ten nie wysiądzie.

Kończę, to co zaczęłam zupełnie niepotrzebnie. Następnym razem będę bardziej uważać na to, czego się chwytam.

Jeszcze maleńka prośba: nie tęsknijcie, proszę...