Jeszcze jakiś czas temu widziałam większy sens prowadzenia photobloga. Mam wrażenie, że w tej chwili z tego wyrosłam. 

Chociaż... Czy da się wyrosnąć z czegoś co kiedyś dawało Ci tyle radości?

Tak pusto tu i cicho. A to sprawia, że czuję się tu tak bardzo obco.

Tak bardzo brakuję  mi tego co było kiedyś. A przecież tak żyć nie można... Wciąż powinnam żyć tym co jest, a nie tym co było. 

Przeminęła ekscytacja nową szkołą, nowymi ludźmi, kolejnym etapem w moim życiu. Twarze, na których malował się szeroki uśmiech- dziś są wyblakłe. 

"A miało być tak pięknie..." 

No miało, miało... I przecież jest. 

Pomimo tych wszystkich przeciwności losu, pomimo braku tego co kiedyś dawało nam ogrom szczęścia, pomimo braku tych wielkich przyjaźni na pięć minut... Wciąż zachwycam się tym ogromnym darem, który dał mi Bóg. 

Cieszę się z każdej chwili. Cieszę się z każdego człowieka, którego spotykam. Cieszę się wszystkim co na codzień dostaję.

Dziękuję Ci, Tatusiu!