Nie powinnam.

WIem, wiem, że nie powinnam była się z Nim spotykać. Ale to jest silniejsze ode mnie. On sprawia, że jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie a gdy mi Go brakuje... Czuję się jakbym rozsypywała się na tysiące kawałków. Nie, nie wyobrażam sobie życia z Nim, stworzenia związku i "żyli długo i szczęśliwie" ale ma w sobie coś takiego... Sprawia, że czuję się jakbyśmy byli na świecie tylko my. I nic innego się nie liczyło, czas leci jak szalony i wyczekuję kolejnego spotkania jak narkoman kolejnej dawki. Przytula, dotyka, żartuje jak nikt inny. Z nikim się tak nie dogaduję i nie czuję potrzeby spędzania czasu. I już nie wiem o co w tym wszystkim chodzi.

Uwielbiam jak jedziemy samochodem, żartując, śpiewając i wygłupiając się. Uwielbiam jak głaszcze mnie po głowie, obejmuje. Uwielbiam też jak chwyta mnie za ręce i zakłada mi je do tyłu całując namiętnie po szyi. Zrobiła bym wszystko by to się nie skończyło ale jestem świadoma, że On odejdzie znowu. Znowu pojawi się jakaś stęskniona była albo nowa dziewczyna. I znowu nie będzie dawał znaku życia by potem nagle pojawić sie z powrotem i przewrócić mój świat do góry nogami... 

Tak, dawno nie pisałam, pewnie nikt nawet już tu nie zagląda ale wtsraczająco długo to w sobie trzymam.